به نقل از «خبرگزاری آریا»

میل جنسی را فراموش نکنید

تاریخ انتشار: ۱ بهمن ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۶۰۱۸۰۵

خبرگزاری آریا -

میل جنسی را فراموش نکنید
با افزایش سن شاهد بروز بسیاری از تغییرات فیزیولوژیک بدن هستیم و این موضوع اجتناب‌ناپذیر است. از طرفی با رسیدن به دوران میانسالی این تغییرات بیشتر خود را نشان می‌دهند. عده‌ای بر این باورند که کاهش میل جنسی در این دوران امری کاملا طبیعی است و دقیقا به همین دلیل کمتر افرادی را سراغ داریم که در سنین میانسالی برای رفع مشکلات جنسی خود به پزشک مراجعه کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

آیا این باور، پایه علمی دارد؟
در این باره با دکتر سیدکاظم فروتن، اورولوژیست، عضو هیات علمی دانشگاه شاهد و رییس کلینیک سلامت خانواده گفت‌وگو کرده‌ایم که آن را می‌خوانید.
آقای دکتر! این درست است که بگوییم با افزایش سن،‌ میل جنسی هم کاهش می‌یابد؟
معمولا در فرهنگ ما، مسایل جنسی و روابط زناشویی مختص دوران جوانی است و افراد پا به سن گذاشته نیاز و تمایلی به این رابطه ندارند. این در حالی است که نیازهای جنسی ربطی به سن و سال ندارند و فرد تا زمانی که زنده است، میل جنسی هم دارد. فقط با افزایش سن دچار برخی تغییرات می‌شود اما هرگز نه کاهش چشمگیری می‌یابد و نه از بین می‌رود.
چه عواملی در بروز این تغییرات موثر هستند؟
با افزایش سن، میزان ساخت هورمون تستوسترون (هورمون جنسی مردانه) که نقش کلیدی در نیازهای جنسی مردان ایفا می‌کند، کاهش می‌یابد و به دنبال آن نیازها و توانمندی‌های جنسی نیز دچار تغییرات می‌شوند. در خانم‌ها نیز با رسیدن به سن یائسگی و کاهش هورمون‌های زنانه (استروژن) در بدن شاهد بروز این تغییرات هستیم.
اما این‌طور نیست که بگوییم صد درصد غرایز جنسی از بین می‌روند و اگر هم سطح این هورمون‌های جنسی در خانم‌ها و آقایان پایین‌تر از میانگین تعیین‌شده باشد می‌توان این اختلال را به کمک تزریق هورمون برطرف کرد. البته علاوه بر تاثیر هورمون‌ها در خانم‌ها، با رسیدن به سنین یائسگی و کاهش هورمون استروژن با کاهش ترشحات واژن مواجه هستیم و گاهی نیز به همین دلیل روابط جنسی با درد همراه است و این موضوع با گذشت زمان باعث کاهش میل جنسی خانم‌ها می‌شود. در عین حال نمی‌توان فراموش کرد که چون انگیزه بارداری در سنین میانسالی وجود ندارد، همین مورد به ظاهر ساده در کاهش میل جنسی موثر است.
با افزایش سن، در همه افراد میل جنسی دچار تغییرات می‌شود؟
این موضوع از یک استاندارد خاصی تبعیت نمی‌کند چرا که در بسیاری از موارد با رسیدن به سنین میانسالی شاهد افزایش میل جنسی هستیم. بنابراین تغییرات گفته شده لزوما بیانگر کاهش تمایلات جنسی نیست.
آیا می‌توان در سنین میانسالی جلوی کاهش میل جنسی را گرفت؟
با بالا رفتن سن، افراد دچار ضعف عضلانی می‌شوند و این فرآیند میل و توانمندی‌های جنسی را نیز تحت‌الشعاع خود قرار می‌دهد، اما ورزش کردن مناسب در این سنین تاثیر بسیار زیادی در کاهش این ضعف‌های عضلانی دارد. از طرفی اگر ارتباطات و محبت‌های زناشویی بین همسرانی که در سنین میانسالی قرار دارند، کم شود به دنبال آن کاهش میل جنسی هم اتفاق می‌افتد.
در عین حال ورزش علاوه بر اینکه در افزایش نشاط موثر است باعث خون‌رسانی بهتر در اعضای بدن و افزایش توان جنسی هم می‌شود. به همین دلیل است که همواره توصیه می‌شود همسران در هر شرایط و با هر سن و سالی به هم ابراز عشق کنند و از این موضوع خجالت نکشند.
آیا بروز بیماری‌ها و مصرف داروها نیز میل جنسی را دچار تغییر می‌کنند؟
یکی از مهم‌ترین عوامل تغییرات میل جنسی در سنین میانسالی، ابتلا به بیماری‌هایی مانند افسردگی، دیابت، مشکلات قلبی، فشارخون و... است. درواقع بسیاری از افراد با نزدیک شدن به سنین میانسالی به بیماری‌هایی مبتلا می‌شوند و باید برای درمان، داروهای خاصی مصرف کنند.
از عوارض بسیاری از این داروها می‌توان به کاهش تمایلات جنسی اشاره کرد. به همین علت به افراد میانسال توصیه می‌کنیم که اگر با خوردن یک دارو شاهد تغییر در امیال جنسی خود بودند حتما با پزشک‌شان در این باره مشورت کنند تا این مشکل رفع شود. از طرفی بسیاری از افراد میانسال زمینه جراحی هم دارند. مثلا جراحی‌های لگن، پروستات و حتی برداشتن سینه و رحم خانم‌ها از جمله جراحی‌هایی هستند که موجب کاهش میل جنسی می‌شوند. بنابراین توصیه ما این است که روابط جنسی در دوران میانسالی باید مانند الگوی غذا خوردن باشد.
ممکن است بیشتر توضیح دهید؟
ما در دوران جوانی به انرژی بیشتری نیاز داریم و در نتیجه بیشتر هم غذا می‌‌خوریم. با رسیدن به سنین میانسالی به دلیل کاهش فعالیت‌های روزانه نیاز به انرژی هم در بدن کاهش می‌یابد و مجبوریم کمتر غذا بخوریم. روابط جنسی هم در دوران میانسالی باید همین‌طور باشد و این طبیعی است که نسبت به دوران جوانی دفعات آن کمتر شود.
اما اگر افراد با رسیدن به سنین میانسالی تمایلی به داشتن رابطه جنسی ندارند، باید علت این اختلال جنسی مورد بررسی قرار گیرد. مثلا اگر مردی دچار کم‌کاری بیضه یا مشکلات عروق دستگاه تناسلی شده باید به کمک روش‌های علمی درمان شود تا میل جنسی او افزایش یابد.
این روزها بسیاری از تبلیغات ماهواره‌ها و حتی نشریات به موضوع افزایش میل جنسی اختصاص یافته است. انواع قرص و کپسول و محلول و وسایل مختلف که هر روز بر تنوع آنها افزوده می‌شوند. آیا این کالاهای تبلیغی در افزایش میل جنسی افراد موثرند؟
همان‌طور که وقتی دچار درد قلب می‌شویم به پزشک مراجعه می‌کنیم و خودسرانه دارو نمی‌خوریم در بحث مشکلات جنسی هم باید همین‌طور رفتار کنیم و اگر دچار مشکلات جنسی هستیم به پزشک مراجعه کنیم. حتی اگر باز هم نتیجه نگرفتیم می‌توانیم پزشک خود را تغییر دهیم؛ کاری که در مورد بسیاری از پزشکان انجام می‌دهیم تا به درمان برسیم و بیماری کنترل شود یا از بین برود.
اصلا چگونه می‌توانیم بدون اینکه علت بیماری (اختلال جنسی) را بدانیم نسبت به درمان آن اقدام کنیم؟ بنابراین به راحتی می‌توان نتیجه گرفت که چنین تبلیغاتی فقط جنبه اقتصادی دارند و گاهی دیده شده بسیاری از این افزایش‌دهنده‌های میل جنسی عوارض زیادی دارند و از آنجا که رابط شما و ارائه‌دهندگان این محصولات، یک شماره تلفن اعتباری و غیرثابت است، نمی‌توان موضوع را از طریق مراجع قانونی پیگیری کرد. بهترین راه درمان مشکلات جنسی، مراجعه به پزشک متخصص، بررسی مشکل و درمان علمی است.
اما بسیاری از افراد میانسال بر این باورند که مراجعه به پزشک در این سن خجالت‌آور است.
متاسفانه این باورغلط بین ایرانی‌ها رواج دارد و بسیاری از افراد با رسیدن به سنین میانسالی مجبورند با مشکلات جنسی خود کنار بیایند و حتی میل جنسی‌شان را سرکوب کنند اما باید گفت ما این تئوری را قبول نداریم و نیاز جنسی در هر سن و سالی وجود دارد و باعث ایجاد نشاط و پیشگیری از افسردگی در افراد می‌شود.
از سوی دیگر، همه اختلالات جنسی در هر سنی قابل درمان هستند و تنها روش‌های درمانی متفاوت است. بنابراین زوج‌های میانسال باید در صورت بروز هرگونه اختلال جنسی، بدون هیچ خجالتی به متخصص مراجعه کنند زیرا روابط جنسی یک غریزه مانند غذا خوردن است و باید به آن توجه شود و افزایش سن نمی‌تواند مانعی برای آن محسوب شود.
چرا افراد نباید در سنین بالا هم از روابط سالم زناشویی‌ لذت ببرند؟ ما در این زمینه به هیچ عنوان فرهنگ‌سازی مناسبی نداشته‌ایم و به همین علت هم شاهد بروز مشکلات ناشی از آنها در جامعه هستیم.
و حرف آخر؟
باز هم تاکید می‌کنم رسیدن به سنین میانسالی دلیل موجهی برای از بین رفتن میل جنسی نیست و گاهی بروز بیماری‌ها، مصرف داروهای خاص، تداخلات دارویی و... در کاهش میل جنسی تاثیرگذارند که باید درمان شوند.
منبع:salamatnews.com


منبع: خبرگزاری آریا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.aryanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری آریا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۶۰۱۸۰۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

اختلال ترس از فراموش شدن چیست؟

به گزارش گروه اجتماعی ایسکانیوز، بیشتر مردم امیدوارند که عزیزانشان از آنها به نیکی یاد کنند و طبیعی است که گهگاه نگران فراموش شدنشان باشند. اما برای برخی، ترس از فراموش شدن یا نادیده گرفته شدن را می توان به عنوان یک فوبیا در نظر گرفت.

بیشتر بخوانید: تله فوبیا یا اضطراب تلفن چیست؟

آتازاگورافوبیا ترس غیرعادی از به یاد ماندن است. همچنین می تواند شامل ترس از فراموش کردن کسی یا چیزی باشد. اگر ترس شما شامل فراموش شدن توسط یک فرد یا گروه اجتماعی خاص باشد، ممکن است بخشی از یک نوع فوبیای اجتماعی در نظر گرفته شود.

این مقاله به ویژگی‌های ترس از فراموشی و همچنین علل، علائم و گزینه‌های درمانی این فوبیا می‌پردازد.

تعریف ترس از فراموش شدن

آتازاگورافوبیا ترس شدید یا غیرمنطقی از فراموش شدن یا فراموش کردن کسی یا چیزی است؛ همچنین ممکن است شامل ترس از نادیده گرفته شدن یا جایگزین شدن باشد.

در برخی موارد، این وضعیت را می توان بخشی از فوبیای اجتماعی در نظر گرفت. تخمین زده می شود که ۱۵ میلیون آمریکایی با یک فوبیای اجتماعی زندگی می کنند. فوبیای اجتماعی زمانی است که ترس غیرمنطقی از قضاوت یا طرد شدن در یک موقعیت اجتماعی خاص دارید.

افراد مبتلا به آتازاگورافوبیا ممکن است اضطراب، استرس، یا وحشت ناتوان کننده ای را تجربه کنند که فقط به این فکر می کنند که فراموش می شوند. شما همچنین ممکن است علائم فیزیکی اضطراب مانند حالت تهوع، ضربان قلب سریع یا حتی یک حمله پانیک تمام عیار را هنگام مواجهه با ترس خود تجربه کنید.

ترس از فراموش شدن نیز ممکن است با نگرانی های خاص در مورد از دست دادن حافظه، مانند ترس از ابتلا به بیماری آلزایمر یا زوال عقل مرتبط باشد. این ترس ممکن است در حین مراقبت از فردی با این وضعیت ایجاد شود.

علائم آتازاگورافوبیا چیست؟

مانند بسیاری از فوبیاها، ترس از فراموشی می تواند با علائم روحی و جسمی همراه باشد. افراد مبتلا به آتازاگورافوبیا اگر واقعاً در یک موقعیت اجتماعی فراموش شوند یا نادیده گرفته شوند، یا زمانی که با فکر فراموش شدن یا فراموش کردن کسی یا چیزی مواجه شوند، ممکن است علائمی خاص را تجربه کنند.

علائم آتازاگورافوبیا ممکن است شامل موارد زیر باشد:

ترس و اضطراب بیمارگونه زمانی که نادیده گرفته می شوند یا فراموش می شوند یا درک می کنند که ممکن است فراموش شوند.

دلهره و اضطراب شدید فقط به فکر فراموش شدن

اضطراب شدیدی که با خطر واقعی فراموش شدن تناسب ندارد

تجربه احساس فاجعه یا عذاب قریب الوقوع در مواجهه با موقعیتی که نگرانی از دست دادن حافظه یا فراموش نشدن را برمی انگیزد.

حالت تهوع یا ناراحتی شکمی

مشکل در خوابیدن

اجتناب از موقعیت‌های اجتماعی که در آن‌ها احتمال فراموشی یا نادیده گرفته شدن وجود دارد

درد ناشی از تنش در نواحی خاصی از بدن

وحشت زدگی

علل آتازاگورافوبیا چیست؟

فوبیا باعث واکنش استرس فرد می شود که به عنوان پاسخ جنگ یا گریز نیز شناخته می شود. دلایل متعددی وجود دارد که این پاسخ استرس ممکن است با ترس از فراموش شدن ایجاد شود، از جمله:

ژنتیک: ژن‌های خاصی که توسط والدین بیولوژیکی منتقل می‌شوند نقش مهمی در فوبیا و سایر اختلالات اضطرابی دارند.

تجربه یادگیری مشاهده شده: اگر یکی از والدین یا خواهر و برادر از همین موضوع می ترسد، ممکن است فرد یاد گرفته باشد که از فراموش شدن بترسد.

تجربه یادگیری مستقیم: سابقه تروما یا تجربه آسیب زا مانند فراموش شدن، پشت سر گذاشتن یا رها شدن یا از دست دادن والدین یا مراقب می تواند به ترس از فراموش شدن کمک کند.

تجربه یادگیری اطلاعاتی: قرار گرفتن در معرض افرادی که حافظه خود را از دست می دهند، مانند مراقبت از فرد مبتلا به زوال عقل یا آلزایمر، ممکن است منجر به ایجاد ترس از فراموشی شود.

آتازاگورافوبیا چگونه تشخیص داده می شود؟

برای تشخیص آتازاگورافوبیا، یک متخصص سلامت روان به ویرایش پنجم « راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی » (DSM-۵)، کتابچه راهنمای رسمی انجمن روان‌پزشکی آمریکا مراجعه می‌کند.

DSM-۵ آتازاگورافوبیا را به عنوان یک وضعیت سلامت روان نمی شناسد، اما این وضعیت ممکن است به عنوان یک فوبیا خاص واجد شرایط باشد.

این راهنما از معیارهای تشخیصی زیر برای تشخیص فوبیای خاص استفاده می کند:

ترس پایدار است و بیش از شش ماه ادامه دارد.

از ترس به طور فعال اجتناب می شود و تقریباً همیشه باعث اضطراب فوری می شود.

ترس با خطر واقعی موقعیت تناسبی ندارد.

ترس باعث اختلال قابل توجهی در زمینه های اساسی عملکرد، از جمله عملکرد اجتماعی و شغلی می شود.

آتازاگورافوبیا چگونه درمان می شود؟

گزینه های درمانی مختلفی وجود دارد که می تواند به بیمارانی که فوبیا دارند کمک کند. یک متخصص مراقبت های روان یک برنامه درمانی بر اساس علائمی که ارائه می دهید ایجاد می کند.

برخی از گزینه های درمانی مورد استفاده برای رفع ترس از فراموشی ممکن است عبارتند از:

درمان شناختی رفتاری (CBT): این یک نوع گفتگو درمانی است که شامل تغییر افکار و رفتارهای فرد می شود. این به افراد کمک می کند تا یاد بگیرند که الگوهای تفکر ناسازگار (مشکل ساز) و رفتارهای مرتبط با فوبیای خاص خود را بهتر شناسایی و تغییر دهند. CBT یک درمان خط اول برای اختلالات اضطرابی در نظر گرفته می شود.

مواجهه درمانی: این درمان برای سال ها درمان اولیه برای فوبیا بوده است. به طور کلی شامل قرار دادن تدریجی یک فرد در معرض فوبیا به روشی ایمن برای کاهش اجتناب و کاهش ترس در طول زمان است.

میانجیگری ذهن آگاهی: این یک نوع تمرین مراقبه است که بر حضور کامل در لحظه فعلی تمرکز دارد. می تواند به شما در مدیریت سطوح اضطراب و ترس کمک کند.

دارو: گاهی اوقات از داروها برای کاهش علائم اضطراب که بخشی از فوبیا هستند، یا اگر همزمان علائم افسردگی یا یک اختلال اضطرابی اضافی وجود داشته باشد، استفاده می شود. داروها ممکن است شامل داروهای ضد اضطراب یا ضد افسردگی باشند.

خلاصه

ترس از فراموش شدن را آتازاگورافوبیا می نامند؛ وقتی فردی به این وضعیت مبتلا می شود، ترس شدیدی از فراموش شدن یا به یاد نیاوردن کسی یا چیزی وجود دارد. گزینه های درمانی مانند تکنیک های ذهن آگاهی، درمان شناختی رفتاری و دارو وجود دارد. کار با یک متخصص مراقبت های روان دارای مجوز می تواند به شما در مدیریت این وضعیت کمک کند.

منبع: سلامت نیوز

انتهای پیام/

کد خبر: 1228756 برچسب‌ها روان شناسی